Ik word vanochtend wakker, en meteen rollen de tranen over m'n wangen.
Zoveel gaande om me heen, en dat raakt ook van alles in mij.
Wat me ooit wijs gemaakt is over huilen, heb ik losgelaten.
Het is een fantastische manier om mezelf te kunnen helen, spanningen of energie los te mogen laten. Weer te laten stromen....Fijn. Het laat me voelen wat er werkelijk speelt.
De laatste tijd gaat er veel door me heen. Er wordt veel aangeraakt van lang geleden.
Ons gezin. Mijn opvoeding. Het contact met mijn ouders.
Vandaag is het 9 september.
Precies 22 jaar geleden stierf mijn vader. Onverwachts tijdens het wielrennen.
Op dat moment was hij voor mij ineens verdwenen, opgelost...in niets.
Regelmatig zag ik een mooie regenboog. Dat was het. Het was zeker een teken.
Maar verder was er niets. Alleen verdriet en gemis, ....
Hij was niet bereikbaar, zelfs niet in mijn herinneringen.
Ik kon het niet.
Dat is jaren zo geweest. Ik voelde me van hem afgesneden.
Er was ook geen ruimte voor. Geen ruimte voor ons.
Nu hebben we elkaar weer ontmoet.
Onze energie en onvoorwaardelijke liefde stroomt weer.
We zijn intens met elkaar verbonden.
Vandaar mijn tranen vandaag.
Zo mooi....
Voel me zo ontzettend dankbaar voor dat wat we nu weer hebben.
Ik denk aan zijn manier van zijn. En voel de kracht van zijn mooie levenslessen.
Al werden ze door hem nooit letterlijk zo benoemd.
Ze waren "gewoon" verpakt in zijn manier van zijn, en zijn mooie uitspraken.
O zo waar, en spot on, op de kern van het leven.
"Naai je eigen naad". Dat heb ik vaak gehoord.
Inmiddels ben ik 47.
Ja pap. Sommige dingen hebben wat tijd nodig.
Maar ik doe het inmiddels. En het voelt goed. Enorm goed.
"Eet en poep op je gemak, en heb aan al het haasten lak" .
Deze vond ik als kind verschrikkelijk.
Jij mocht hem dan ook niet in mijn poezie schrijven. Ik vond dat zo genant!
Dus schreef je niets. Dat vind ik nu zo krachtig!
Inmiddels snap ik wat je wilde zeggen...
en...Ik zorg voor mezelf, zet mezelf op 1.
Ik beslis zelf hoe en wat ik door me heen laat gaan.
Letterlijk en figuurlijk. Ik neem mijn tijd.
"Het moet kloppen achter de voordeur" ...
Dat zei je ook vaak tegen mijn moeder.
Toen mijn relatie met Twan serieus werd, gaf je me letterlijk je zegen.
Je zei tegen me. "Ieke, dat wordt nu jouw voordeur. Zorg dat het klopt"
Pap, het klopt. Nog steeds.
Dank je wel voor alles.
Mijn tranen zijn van trots.
Op jou, op mezelf en op ons.
Het begint ergens op te lijken, hè!
Wat wij nu hebben blijft.
Ik blijf namelijk "mijn eigen naad naaien".
Ik denk aan je vandaag en ik hou enorm van je.
Ook van mama.
Dikke knuffel.
Liefs x
コメント